Propuestas para hacer de la mariña un área funcional competitiva en el noroeste español.

1.- Apertura del dique norte de Alcoa al tráfico marítimo comercial.

2.- Instalación de un cinturón industrial entorno a Alcoa.

3.- Cambio de ubicación de la Terminal de Carga de FEVE para evitar el transito de camiones por la carretera convencional.

4.- Especialización de los polígonos industriales de Camba y Cuíña.

5.- Construcción de la Vía de Alta Capacidad y de ramales que conecten los principales núcleos urbanos y los principales centros industriales.

6.- Especialización y complementación de los puertos pesqueros de Celeiro y Burela para hacerlos aún mas competitivos en el exterior.

7.- Potenciacion del turismo, tanto el de playa como el cultural.

8.- Establecer zonas con alguna figura de protección (Os Farallóns, Ansarón, Rasa Cantábrica, Costa acantiñada, etc.)

9.- Mejora del servicio de ferrocarril ofertando un servicio de cercanías aumentando la velocidad del transporte y la periodicidad de los trenes.

A Mariña Lucense: complementariedade ou competencia?

A  costa da área funcional da Mariña Lucense podemos dicir que é unha cidade lineal onde existe unha xerarquía nos seus núcleos de poboación, que estaría encabezada polos municipios de Viveiro e Ribadeo ó ser os mais poboados. A pesar de esta xerarquía podemos ver como os distintos núcleos complementanse os uns ós outros. Esto pódese deber á localización dos dous principais núcleos da Mariña; tanto Viveiro coma Ribadeo emplázanse na periferia da Mariña polo que a súa situación xeográfica é un handicap para a obtención de servizos, sobretodo os servizos que aglutinan a un maior número de habitantes coma pode ser un Hospital, que no caso da Mariña se sitúa en Burela (que é o municipio máis céntrico).

Contrariamente no interior da Mariña Lucense vemos como os distintos núcleos compiten entre eles chegando incluso a duplicar servizos que son totalmente innecesarios pola escaso número de habitantes.
Actualmente a Mariña está nunha situación na que se pode converter nunha das comarcas mais importantes de Galicia, esto débese, sobretodo á construcción da autovía do Cantábrico e a Via de Alta Capacidade (entre Barreiros e o porto exterior de Ferrol) que van supoñer á vertebración da Mariña tanto no eixo da costa coma no eixo Ribadeo- Mondoñedo, o cal beneficiará a chegada de empresas á comarca.

Relación entre la industrialización y los procesos urbanizadores. El caso de La Mariña Lucense.

La mayoría de los procesos urbanizadores suelen estar condicionados por un proceso de industrialización o por unas determinadas actuaciones del estado (aunque en algunos casos el proceso industrializador está englobado dentro de una serie de actuaciones de carácter estatal) aunque esto no es siempre así dado que se pueden instalar una serie de industrias en un territorio y que este no experimente un proceso urbanizador y continúe siendo un territorio plenamente rural. Algunos ejemplos de territorios urbanizados a raíz de una industria pueden ser las ciudades de Sheffield (con industria asociada al acero) en la actualidad en plena decadencia y Prypriat* (Ucrania) actualmente abandonada como consecuencia del desastre nuclear ocurrido en Chernobil (en este último caso podemos ver como la industrialización de un territorio está motivado por una actuación del estado, la URSS).

En el caso de mi región (La Mariña Lucense) se produjo un proceso urbanizador en un territorio plenamente rural. Antes de la instalación de la factoría de Alúmina- Aluminio la Mariña Lucense era una comarca plenamente rural donde el único atisbo de industrialización fue la promovida por Raimundo Ibañez con la construcción de los primeros altos hornos del estado.

En la década de los setenta el estado pone en marcha la construcción de la Alúmina- Aluminio (González 2005) para comenzar a producir a comienzos de la década de los ochenta. Durante estos años se comienza a observar un cambio en la comarca, la mariña empieza a ser objetivo de inmigrantes (procedentes de otras comunidades autónomas) que llegan como consecuencia de la oferta de trabajo, y también se produce un cambio en la economía de la zona (la renta per cápita aumentó espectacularmente). Esto provocó un cambio en los diferentes asentamientos que pasaron de tener funciones plenamente rurales a ser urbanas (a pesar de no tener un gran número de habitantes). En los primeros años a partir de la puesta en funcionamiento de la factoría se fue formando un eje urbano entre las ciudades de Viveiro y de Ribadeo. Este eje urbano se compone de Viveiro, Xove, San Ciprián, Burela, Foz y Ribadeo. Solo los municipios de Viveiro y Ribadeo sobrepasan los 10.000 habitantes pero aunque el resto de municipios no lleguen a esta cifra sus funciones y actividades delatan que se trata de núcleos urbanos. Por lo tanto podemos decir que la mariña lucense es una ciudad lineal de mas de 60.000 habitantes  y que funcionalmente no depende de ninguna ciudad que se encuentre fuera del eje.

En conclusión puedo decir que la instalación de la factoría en la mariña lucense provocó la urbanización del mismo territorio conformado un territorio policéntrico desarrollado en forma de eje a lo largo de la costa cantábrica.

Outra investigación

Aproveitando as anteriores publicacións vou a seguir investigando sobre Alcoa pero desta vez a temática da investigación será no relacionado co sistema urbano que se forma na Mariña Lucense, sobre todo a partir da instalación da factoría.
Espero que a investigación vos sexa útil e que participedes activamente no blog.

Kevin Prieto

O PROCESO DE COMPRA POR PARTE DO ESTADO.

A planta de alumina- aluminio pertenceu ata o ano 1998 a empresa estatal INESPAL, que foi a que contrueu a fábrica, pero o estado, inmerso nun proceso de privatización (Telefonica, Iberia, etc.), decidiu privatizar tamén o grupo alumineiro.
Os dous maiores fabricantes de aluminio do mundo, ALCOA (americana) e  ALCAN (canadiense), foron as que mais interese mostraron para comprar o grupo INESPAL. Finalmente no 1998 (primeira lexislatura do PP)a venta confírmase a compañía americana ALCOA, a cal tivo algúns problemas para poder "sortear" a forte ley antytrust americana (mesma ley pola que ALCOA  e ALCAN deixaron de ser un único grupo que controlaba toda a producción mundial de aluminio electrolítico).

Coa chegada dos americanos na factoría mudaron moitas cousas: mellores medidas de seguridade, mellor productividade.....pero non todo foi bon dado que se decidiu conxelar a antigüedade a cambio de primar a produxctividade (os traballadores novos salen perdendo e os mais antigos gañan menos cartos dos que gañarían), reducción de plantilla, etc
Según unha serie de entrevistas a maioría da xente que aínda traballa alí e que viveu o cambio din que non hay color en canto o trato recibido polos dirixente americanos e os españois (claramente favorables ós americanos)

Alcoa dende o mar.

Para finalizar esta entrada deixo uns links onde poderedes saber mais sobre este tema.

http://www.elpais.com/articulo/economia/ESPANA/SOCIEDAD_ESTATAL_DE_PARTICIPACIONES_INDUSTRIALES_/SEPI/ALCOA/INESPAL_/HASTA_6-2-1998/SEPI/ingresa/19000/millones/netos/venta/Inespal/elpepieco/19980207elpepieco_4/Tes

http://www.cotizalia.com/en-exclusiva/afronta-agujero-menos-millones-privatizada-inespal-20100201.html

http://www.elmundo.es/nuevaeconomia/99/NE011/NE011-08a.html

Ánodo de carbon.

A fábrica de noite (lamento a mala calidade da foto)

Un saúdo!!!



O caso Casón

Bueno nesta entrada vou a explicar o problema que supuxo o embarrancamento do buque CASÓN na costa da morte. Como xa se ve no vídeo este embarrancamento provocou unha histeria colectiva por culpa dun bidóns que se creían que eran tóxicos. (e recomendable ver o vídeo da entrada anterior para saber todo o proceso).

Cando os bidóns chegaron a planta de ALCOA (aínda en propiedad dos estado español) o director fábrica negouse a que entraran dentro do complexo industrial pero finalmente entraron. De seguido os sindicatos negáronse a traballar na fábrica mentres os bidóns seguiran ahi polo que a fábrica tivo que pechar temporalmente dado que os altos cargos da empresa non daban aguantado o sistema de producción (lóxicamente).

A fábrica estivo pechada 6 meses e os 14 membros do comité foron despedidos e o resto dos traballadores foron "regulados". Estes traballadores regulados volverían a ocupar os seus postos de traballo.


Durante os 6 meses nos que a fábrica estivo pechada a dirección de empresa aproveitou para cambiar partes do sistema de producción que daban demasiados erros, ademais o precio do aluminio no mercado de Londres (o que se encarga de rixir o precio dos metales) aumentou un 50% acabando coa crise que había dentro do sector alumineiro polos baixos precios.

Con estas afirmacios e ca información do vídeo podo propoñervos varias preguntas como ¿o peche da fábrica foi unha excusa para subsanar os grandes problemas que tiña unha instalación millonaria?¿foi tamén unha estratexia de mercado para mellorar a cotización do aluminio??

ESPERO OS VOSOS COMENTARIOS


Kevin Prieto

O proceso de compra venta

Ola de novo!

Nesta entrada vou intentar de explicar as experiencias vividas polas persoas que venderon fincas ó estado para a instalación do complexo industrial.

Para poder facer esta entrada mantiven varias entrevistas con persoas que se viron afectadas neste proceso de venta ou con familiares directos de ditas persoas.

A partir das diferentes entrevistas puiden observar como houbo un gran cambio entre as primeiras ventas e a últimas e vou intentar explicar como foi o proceso (condicións de venta, beneficios, acordos, etc).

O proceso de compra por parte do estado comezou nas leiras onde hoxe en día se situa a meirando parte co complexo industrial. A persoa á que entrevistei  contoume a súa experiencia: el foi un dos primeiros en vender a súa leira, vendeuna por 1.000.000 das antigas pesetas "daquela 1.000.000 de pesetas era como ter 100 millós hoxendia"dixo textualmente, pero "o nivel de vida na zoa empezou a subir e o final os cartos acabáronse rápido".

Outra das persoas ás que entrevistei foi ó meu propio avó. Seu pai (xa falecido) vendeu un terreo ("cativo de todo") pero foi un dos últimos en vender e consigueu unha importante cantidade de cartos (non recordaba canto). Unha cousa que me chamou moito a atención foi que me contou que con eses cartos seu pai comprouse unha casa en San Cibrao (a 5 km de Lago) porque "tiña medo de morrer envenenado pola fábrica, pero tamén houbo moita mais xente que se foi".

A última persoa á que entrevistei foi por recomendación do meu propio avó. Esta persoa foi unha das últimas  que vendeu (vendeu terreos para facer a presa de lodos rojos) e a súa venta foi a que mais me chamou a atención. Vendeu os terreos por diñeiro (obviamente) pero puxo a condición de que os seus fillos íban ter preferencia para entrar a traballar na fábrica ("traballan dous deles o outro estudiou"). Pregunteille se tivera un asesor que lle aconsexara para a venda (e para poñer a condición) e dixome que o seu cuñado traballaba nunha xestoría e foi el quen lle negociou a venda.

En conxunto puiden comprender como foi todo o preoso de venda. A medida de que o proceso de venta avanzou as condicións melloraron substancialmente pero o descoñecemento da sociedade provocou que moitas das propiedades se malvenderan.


Deixo o tema aberto para que quen queira expoña as suas opinións sobre o tema.


Un saúdo!!

Por certo a partir da seguinte entrada comezarei a explicar o proceso evolutivo da fábrica centrándome nos momentos problemáticos do complexo. Recomendo ver o video da segunda entrada deste blog e documentarse sobre o caso do buque CASÓN!!