O PROCESO DE COMPRA POR PARTE DO ESTADO.

A planta de alumina- aluminio pertenceu ata o ano 1998 a empresa estatal INESPAL, que foi a que contrueu a fábrica, pero o estado, inmerso nun proceso de privatización (Telefonica, Iberia, etc.), decidiu privatizar tamén o grupo alumineiro.
Os dous maiores fabricantes de aluminio do mundo, ALCOA (americana) e  ALCAN (canadiense), foron as que mais interese mostraron para comprar o grupo INESPAL. Finalmente no 1998 (primeira lexislatura do PP)a venta confírmase a compañía americana ALCOA, a cal tivo algúns problemas para poder "sortear" a forte ley antytrust americana (mesma ley pola que ALCOA  e ALCAN deixaron de ser un único grupo que controlaba toda a producción mundial de aluminio electrolítico).

Coa chegada dos americanos na factoría mudaron moitas cousas: mellores medidas de seguridade, mellor productividade.....pero non todo foi bon dado que se decidiu conxelar a antigüedade a cambio de primar a produxctividade (os traballadores novos salen perdendo e os mais antigos gañan menos cartos dos que gañarían), reducción de plantilla, etc
Según unha serie de entrevistas a maioría da xente que aínda traballa alí e que viveu o cambio din que non hay color en canto o trato recibido polos dirixente americanos e os españois (claramente favorables ós americanos)

Alcoa dende o mar.

Para finalizar esta entrada deixo uns links onde poderedes saber mais sobre este tema.

http://www.elpais.com/articulo/economia/ESPANA/SOCIEDAD_ESTATAL_DE_PARTICIPACIONES_INDUSTRIALES_/SEPI/ALCOA/INESPAL_/HASTA_6-2-1998/SEPI/ingresa/19000/millones/netos/venta/Inespal/elpepieco/19980207elpepieco_4/Tes

http://www.cotizalia.com/en-exclusiva/afronta-agujero-menos-millones-privatizada-inespal-20100201.html

http://www.elmundo.es/nuevaeconomia/99/NE011/NE011-08a.html

Ánodo de carbon.

A fábrica de noite (lamento a mala calidade da foto)

Un saúdo!!!



O caso Casón

Bueno nesta entrada vou a explicar o problema que supuxo o embarrancamento do buque CASÓN na costa da morte. Como xa se ve no vídeo este embarrancamento provocou unha histeria colectiva por culpa dun bidóns que se creían que eran tóxicos. (e recomendable ver o vídeo da entrada anterior para saber todo o proceso).

Cando os bidóns chegaron a planta de ALCOA (aínda en propiedad dos estado español) o director fábrica negouse a que entraran dentro do complexo industrial pero finalmente entraron. De seguido os sindicatos negáronse a traballar na fábrica mentres os bidóns seguiran ahi polo que a fábrica tivo que pechar temporalmente dado que os altos cargos da empresa non daban aguantado o sistema de producción (lóxicamente).

A fábrica estivo pechada 6 meses e os 14 membros do comité foron despedidos e o resto dos traballadores foron "regulados". Estes traballadores regulados volverían a ocupar os seus postos de traballo.


Durante os 6 meses nos que a fábrica estivo pechada a dirección de empresa aproveitou para cambiar partes do sistema de producción que daban demasiados erros, ademais o precio do aluminio no mercado de Londres (o que se encarga de rixir o precio dos metales) aumentou un 50% acabando coa crise que había dentro do sector alumineiro polos baixos precios.

Con estas afirmacios e ca información do vídeo podo propoñervos varias preguntas como ¿o peche da fábrica foi unha excusa para subsanar os grandes problemas que tiña unha instalación millonaria?¿foi tamén unha estratexia de mercado para mellorar a cotización do aluminio??

ESPERO OS VOSOS COMENTARIOS


Kevin Prieto

O proceso de compra venta

Ola de novo!

Nesta entrada vou intentar de explicar as experiencias vividas polas persoas que venderon fincas ó estado para a instalación do complexo industrial.

Para poder facer esta entrada mantiven varias entrevistas con persoas que se viron afectadas neste proceso de venta ou con familiares directos de ditas persoas.

A partir das diferentes entrevistas puiden observar como houbo un gran cambio entre as primeiras ventas e a últimas e vou intentar explicar como foi o proceso (condicións de venta, beneficios, acordos, etc).

O proceso de compra por parte do estado comezou nas leiras onde hoxe en día se situa a meirando parte co complexo industrial. A persoa á que entrevistei  contoume a súa experiencia: el foi un dos primeiros en vender a súa leira, vendeuna por 1.000.000 das antigas pesetas "daquela 1.000.000 de pesetas era como ter 100 millós hoxendia"dixo textualmente, pero "o nivel de vida na zoa empezou a subir e o final os cartos acabáronse rápido".

Outra das persoas ás que entrevistei foi ó meu propio avó. Seu pai (xa falecido) vendeu un terreo ("cativo de todo") pero foi un dos últimos en vender e consigueu unha importante cantidade de cartos (non recordaba canto). Unha cousa que me chamou moito a atención foi que me contou que con eses cartos seu pai comprouse unha casa en San Cibrao (a 5 km de Lago) porque "tiña medo de morrer envenenado pola fábrica, pero tamén houbo moita mais xente que se foi".

A última persoa á que entrevistei foi por recomendación do meu propio avó. Esta persoa foi unha das últimas  que vendeu (vendeu terreos para facer a presa de lodos rojos) e a súa venta foi a que mais me chamou a atención. Vendeu os terreos por diñeiro (obviamente) pero puxo a condición de que os seus fillos íban ter preferencia para entrar a traballar na fábrica ("traballan dous deles o outro estudiou"). Pregunteille se tivera un asesor que lle aconsexara para a venda (e para poñer a condición) e dixome que o seu cuñado traballaba nunha xestoría e foi el quen lle negociou a venda.

En conxunto puiden comprender como foi todo o preoso de venda. A medida de que o proceso de venta avanzou as condicións melloraron substancialmente pero o descoñecemento da sociedade provocou que moitas das propiedades se malvenderan.


Deixo o tema aberto para que quen queira expoña as suas opinións sobre o tema.


Un saúdo!!

Por certo a partir da seguinte entrada comezarei a explicar o proceso evolutivo da fábrica centrándome nos momentos problemáticos do complexo. Recomendo ver o video da segunda entrada deste blog e documentarse sobre o caso do buque CASÓN!!

¿Porqué neste lugar?

Nesta entrada vou a explicar porqué Alcoa se emplazou nos concellos de Cervo e Xove e non en outros.

Antes de comezar a explicación cabe destacar que a factoría que actualmente pertence a Alcoa antiguamente pertencía ao estado (como xa mencionei na primeira entrada do blog) entón vai a ser este o que decida a súa ubicación.

A continuación nunha lista vou expoñer os factores que condicionaron o emplazamento da industria.

1. O estado pretendía potenciar o noroeste peninsular (zona marcada en vermello) coa implantación de industrias para homoxeneizar a industria en todo o territorio.
2. Precisaban que o lugar onde se iba instalar a fábrica fora un sitio de costa para poder desembarcar a bauxita (materia prima necesaria para obter o aluminio), fuel, sosa caústica e diferentes materiais necesarios para a producción.
3. Nun principio optouse por instalala en Vilagarcía pero esta opción foi rexeitada pola negación da poboación a súa instalación, polo que as Rias Baixas deixaban de ser unha opción.
4. As zonas cercanas a Euskadi e a Ferrol foron descartadas dende un principio porque eran as que aglutinaban a maioría da industria da cornisa cantábrica (en Ferrol estaba ubicada a antiga Bazán e Euskadi era o enclave industrial de España por excelencia).
5. As zonas cercanas a A Coruña e a Avilés tamén foron descartadas debido a que o estado xa había instalado duas prantas productoras de Aluminio.

Que ofrecía a parroquía de Lago que non ofrecía outro lugar?...

• Unha baía natural ideal para establecer un porto de carga e descarga.
• Estaba nunha zoa onde a industria apenas existía.
• Os terreos necesarios para a industría eran de gran tamaño e polo tanto había que negociar con "moi pouca xente".
• A cercanía da central de As Pontes facía posible a obtención dunha gran cantidade electricidade (necesaria para o proceso electrolítico) o cal provocou entre outros motivos que se cancelara a instalación dunha planta nuclear na parroquía de Vilachá (a 5 Km da planta de Alcoa).

Nas seguintes entradas intentarei poder achegar algunha entrevista que facerei ás persoas que se viron afectadas directamente pola implantación da fábrica na súa parroquia ademais que empezarei a explicar a evolución da fábrica e do seu entorno.

Cal é o precio que pagamos?

Nesta breve entrada achego un artículo sobre a balsa de "lodos rojos" (que tan de moda se puxo co problema de Hungría) de Alcoa que se encontra na parroquía de Lago (Xove).

http://www.interviu.es/reportajes/articulos/xove-lugo-donde-todo-se-tine-de-rojo

¿Creedes que o cambio económico/social que sufreu a comarca dende a instalación da factoría é xustificación dabondo para ter estes perigos na zoa como a propia balsa ou a contaminación ambiental?
¿O fin xustifica ós medios?


Por último achego unha reportaxe da TVG sobre o problema que supuxo o afundimento do buque Casón na costa de Fisterra no que a factoría de Aluminio tamén se viu afectada.

http://www.crtvg.es/reproductor/inicio.asp?canal=tele&hora=05/04/2011 23:20:15&fecha=26/05/2009&arquivo=1&programa=A+CAIXA+NEGRA&id_programa=639&corte=&mp4=0&medio=


Kevin Prieto.

AS ORIXES

Como xa é sabido neste blog vou a presentar varios temas relacionados ca fábrica alumineira situada na mariña lucense para que señan debatidos entre os alumnos de xeografía da USC ou por xente que non pertenezca ao mundo universitario.

Como é obvio o primeiro tema que vou a presentar vai tratar sobre as orixes do complexo industrial.

No ano 1972 presentouse un proxecto para instalar unha fábrica productura de aluminio en Vilagarcia de Arousa pero a presión popular provocou que o goberno da época decidira pospoñer o proxecto. Dous anos mais tarde (1974) presentase outro proxecto no cal se designan aos concellos de Cervo e de Xove como os que iban albergar o complexo industrial (dentro do plan de expansión industrial de Galicia).

Nese mismo ano comezarían as obras para construíla, o que supuxo a chegada de mais de 20.000 traballadores nunha poboación de non mais de 4.000, que non rematarían ata o ano 1980 (ano no que foi inaugurada oficialmente polos reis de España). Cabe destacar que a fábrica pertenceria ao grupo INESPAL ata o ano 1998.



Para a construcción do complexo tivéronse que comprar mais de 3.000 fincas e o seu custe total foi de mais de 110.000 millóns de pesetas (se fora instalada en Vilagarcia custaría 17.000 millóns de pesetas). Ademais tamén se tivo que construir un embalse e unha balsa de depósitos de "lodos rojos" (residuo de bauxita) ademais de dous diques para o uso do porto da fábrica.

En seguintes entradas expoñerei cada unha das suas consecuencias de modo individual para poder profundizar no impacto que tivo a fábrica nesta comarca tradicionalmente rural.